Po rozmowie z Vertem, czyli nieśmiały wątek "ANTYżydowski"...

Do napisania tego wątku natchnęła mnie rozmowa z Vertem (która w pewnym momencie zeszła na temat idei "pacyfizmu",głoszonego przez Marię Szyszkowską i środowiska ideowo do niej zbliżone) oraz jego ostatni wpis blogowy, dotyczący zachowania wycieczki ortodoksyjnych Żydów do obozu w Majdanku (przyp. wycieczkowicze wtargnęli siłą do jednego z baraków, podczas gdy muzeum było już zamknięte i nie zamierzali jego opuszczać; w miejscu, gdzie przebywali niegdyś zamordowani ich dziadowie, chcieli spędzić całą noc...).

Po przeczytaniu wątku "żydowskiego", nasunęła mi się taka refleksja: "I śmieszno i straszno zarazem...Z kata, który łamie granice jednostki muzealnej, Żydzi weszli jednocześnie w rolę ofiary... W dosłownym i przenośnym tego słowa znaczeniu. Tak ciągnie ich do bycia ofiarą (próba przeżycia tego, czego doświadczyły prawdziwe ofiary - ich dziadkowie)...To niebezpieczni ludzie..".

Skąd takie straszliwe wnioski? Może ktoś zapytać się, a może zaburzyć... Ano, przypomniało mi się to, o czym napisał kiedyś W. Eichelberger o KATACH i OFIARACH. Autor przedstawił niezwykle ważną psychologiczną interpretację wszelakich wojen na Świecie - okazuje się, że przyczyną wszystkich, ale to wszystkich aktów agresji, jakie czynili do tej pory najeźdźcy /zaborcy/okupanci innym narodom, jest przemoc, której doznali w dzieciństwie. Aby więc zapobiegać dalszym jej eskalacjom w przyszłości, należy zacząć od "terapii" rodziców. Przypominać o potrzebie szczerego kochania dziecka, by potrafiło przekazać to samo następnym potomkom. Najważniejsze są bowiem pierwsze 3 lata życia w kształtowaniu osobowości człowieka. Od tego, czego doświadczy we wspomnianym okresie, zależeć będzie, czy wyrośnie na osobę pełną empatii i miłości do świata, czy naszpikowaną nienawiścią, skłonną do szeroko rozumianych aktów wandalizmu, czy szeroko pojmowanych aktów łamania granic u innych, jednostkę. Na to należałoby położyć nacisk: na wychowanie i prawdziwe kochanie! Kim byli zatem ojcowie - Żydzi - wobec ich dzieci - wspomnianych wycieczkowiczów ? "Katami" (?), czy może pokojowo nastawionymi do ludzi i świata, ludźmi przez duże L?

Na przykładzie niniejszej wycieczki do obozu zagłady, można zatem prześledzić klasyczne przejście z roli "kata" (zdemolowanie drzwi wejściowych do jednego z baraków) do roli "ofiary" (próba odtworzenia przeżyć swoich dziadków - ofiar Hitlera). Skoro jednak weszła w rolę "ofiary", to co było wcześniej i co będzie dalej?

Z rozmowy z Vertem wyłoniły się kolejne pytania: "Czy należy bronić się przed szeroko rozumianym napastnikiem/ agresorem? Co powinien uczynić dyrektor muzeum, by nie być posądzonym (zwłaszcza zagranicą) o bycie "katem"? Co powinien każdy z nas czynić w obliczu jakiegokolwiek zagrożenia, by w przyszłości samemu nie stać się POTWOREM? Poddać się pacyfistycznym hasłom lewicowych środowisk (?), nie czynić nic (?), z pokorą przyjmować i znosić ból i cierpienie (?), czy mówić STOP, NIE i zawalczyć z katem, choćby z użyciem fizycznych "gestów"?

Z odpowiedzią przychodzi W. Eichelberger. Nie zachęca on do naśladowania Chrystusa i nadstawiania z pokorą drugiego policzka. Jak okazuje się, mało kto z nas osiąga mądrość, siłę i dojrzałość Świętego, które w momencie doświadczania upokorzeń, cierpień i poniżania, chroniłyby nas przed poczuciem bycia "ofiarą". Człowiek jest tylko człowiekiem, należy więc ćwiczyć się w ochronie/obronie własnych granic, choćby i przez walkę... Wchodzenie w rolę "ofiary" jest czymś bardzo niebezpiecznym, bo jak autor twierdzi, to tylko forma przejściowa, to jak larwa u owadów - "z ofiary, jeśli nic ze sobą nie zrodzi, wcześniej, czy później wylęgnie się kat" (Zatrzymaj się, Wojciech Eichelberger w rozmowach z Renatą Dziurdzikowską, Jacek Santorski & Co, s. 59.).

Strzeżmy się więc bycia OFIARĄ, chrońmy swoich granic, nie łamiąc ich zarazem u innych. Lecz gdy zajdzie i taka potrzeba, nie bójmy się użyć choćby i fizycznych "gestów"...Nie bójmy się Żydów...